બહુ દૂરથી કોઈ મને સાદ કરે છે,
તારી જ યાદો મને યાદ કરે છે.
મંદ વહેતો પવન તારી વાત કરે છે,
તારા જ વિચારો આવી મજાક કરે છે.
વધતા ધબકારો તારો જ ભાસ કરે છે,
તારો આભાસ પણ મને ખાસ કરે છે.
નીંદરમાં પણ તું મને પરેશાન કરે છે,
મીઠીં ફૂકો મારી મને સતાવ્યા કરે છે.
રાત્રીના અંધકારને પણ વધુ રંગીન કરે છે,
મારી કલ્પનાઓને તું આમ જ જીવંત કરે છે.
ચાલને થોડી જીંદગી જીવી લઈએ
ગમતી આપણી ક્ષણો જીવી લઈએ
આકાશમાં આપણે પણ ઉડી લઈએ,
ત્યાંથી મનગમતા રંગો વીણી લઈએ
રંગોના એ બધા કાફલાને વહેંચી લઈએ
નોખા શમણાઓને એનાથી સીંચીં લઈએ
તારાઓની ફરીથી ગણતરી કરી લઈએ
ગમતા તારાઓને આંખોમાં ભરી લઈએ
આપેલા કોલને ભીતર માં જ જડી લઈએ
હવે એકમેકનો સાથ કાયમ માંગી લઈએ
વન વીનાના જીવનની વ્યાખ્યા જાણી લઈએ
પંપાળી જીંદગીને એનો આભાર માની લઈએ
સમય ખૂબ જ ઓછો છે, યાદ કરી લઈએ
ઢળતો સૂરજ,ઉગતી સાંજો ની બાકી નોંધી લઈએ
પત્રમાં ભીડાયેળી હથેળીઓ ની ભીનાશ મોકલું ??
કે તને સ્પર્શવા જાગેલી ટેરવાઓની તરસ મોકલું ??
ડેમની પાળ પર ભુલાય ગયેલા લાલ ફૂલો મોકલું ??
કે ખોખારો ખાતો ઉંમરલાયક વડલાની છાય મોકલું ??
મહાદેવ ના મંદીરમાં ગાજતો મધુર ઘંટારવ મોકલું??
કે સમી સાંજે ગુંજી ઉઠેલ પખીંઓનો કલરવ મોકલું ??
કોરાધાકર તારા હૈયા માટે ભીની મારી લાગણીઓ મોકલું ??
કે લાગણીઓને જ મૂડી સમજતી મારી સમજણ મોકલું ??
તેમ છતાં લાગે અધુરો પત્ર તો, બોલ હવે હું શું મોકલું ????
ચાલ તારી સાથે જીવેલી મારી જીન્દગીની પળે - પળ મોકલું ....
જીવનમાં મને પણ એ ઘણા પ્યારા હતાં,
પણ એ તો બધા સ્વાર્થ ના ચાળા હતાં,
સંબંધો ક્યાં મહેકતા હતાં પહેલાની માફક
બનાવટી ફૂલના બધા ક્યારા હતાં..
ક્યારેક સવારે,ક્યારેક રાત્રે ખીલતા હતાં,
કોઈ ખીલીને તરત જ કરમાતાં હતાં,
રાખી ખુબ જ નજીક, પછી દૂર કરતાં હતાં,
નજીવી બાબતોમાં સંબંધો તોડતા હતાં..
લાગણીઓ સાથે સુંદર રમત રમતાં હતાં,
કોઈ પુછે તો હળવે-હળવે હસતાં હતાં,
બનાવટ પાછળ બધા જ મધમાતાં હતાં,
ને એકમેકથી આમ જ છેતરાતાં હતાં...
ઓ મેહુલીયા આમ કેમ વરસે છે તું ??
કોરીધાકર ધરતી ને કેમ પજવે છે તું ??
પીછાણે છે સારી રીતે એની તરસને તું ??
તો ઝરમર વરસી કેમ તરસી કરે છે તું ??
રાત્રીના ગાઢ અંધકારમાં શું દેખે છે તું ??
તારી જ વિશાળતાથી એને ઢાંકે છે તું ??
તારા હ્રદયની વાતો ને કદી માને છે તું ??
ભીંજાતી આ ધરાને ક્યારેક નીહાળે છે તું ??
ખીલી ઉઠે છે એનું યૌવન એ જાણે છે તું ??
એ જાણ્યા પછી ક્યારેય એને માણે છે તું ??
સોહામણા તારા સ્પર્શથી શું અજાણ છે તું ??
કે સ્પર્શવા "લજામણી"ને ડોળ કરે છે તું ??
મજાક મજાક માં મજાની વાત થઈ ગઈ,
તું કાયમ માટે મારો,ને હું તારી થઈ ગઈ.
તું ચાહે છે મને એ વાત જાણીતી થઈ ગઈ,
એ જાણીને હું તો પાણી - પાણી થઈ ગઈ.
જિંદગી કઈંક અંશે મારી સારી થઈ ગઈ,
એમ લાગે કે એને પણ હું પ્યારી થઈ ગઈ.
દઝાડતા દિવસોની યાદ ઝાંખી થઈ ગઈ,
ફૂલો અને કટંક ની જાણે મિત્રતા થઈ ગઈ.
વર્ષાની બુંદોથી ધરતી મધમાતી થઈ ગઈ,
હવે સુકાયેલી એક નદી વહેતી થઈ ગઈ.
પેલા જ્યોતિષે કહેલી વાત સાચી થઈ ગઈ,
તને પામી ને હું તો "લજામણી" થઈ ગઈ...
તારી જ માલીકીનું હોય એવું એક મન દે,
વિચારવા થાવ મજબુર એવું એક મન દે,
રહું જેમા હું માત્ર તારી ને તારી જ બનીને,
જો મન થાય તો આવું મને મન દે...
મનથી મન સુધીનું જેમા મીલન હોય,
શ્વાસ કે વિશ્વાસની જેમાં વાત જ ના હોય,
તારા જ હોવાપણાની જેમા અનુભુતી હોય,
જો મન થાય તો આવું મને મન દે...
જેમા મન મારૂ માણસાઈથી ભરેલું હોય,
લોકોની તકલીફ સમજવાની થોડીક સમજણ હોય,
તને સ્પર્શેલા બુંદમાં જ મારૂ અસ્તીત્વ હોય,
જો મન થાય તો આવું મને મન દે...
તું શ્વાસમાં ભરે એ હવા થઈ મહેકવું ગમે...
તું આખોમાં ભરે એ સ્વપન થઈ સજવું ગમે...
તું સ્પર્શે જેને જેને એ બની જવું ગમે...
તું પીવે હોઠોથી જે જામ એમા મદિરા થઈ છલકવું ગમે...
તું કર્ણૉ દ્વારા સાંભળે વારંવાર એવું ગીત થઈ ગુંજાવું ગમે...
તું સ્પર્શે જેને જેને એ બની જવું ગમે...
તું બોલે જે જિહ્વા થી તેના શબ્દો થઈ વહેવું ગમે......
તું લખે જે કાગળ પર તેના અક્ષરો થઈ ઘુંટાવું ગમે.....
તું સ્પર્શે જેને જેને એ બની જવું ગમે...
“Lajamani” & “Radhe Krishna”
ધરતીને તો આકાશને જ અડવું હતું
નદીને તો માત્ર દરીયાને જ મળવું હતું
ઝરણાંને તો આમ જ વહેવું હતું
મારે તો ફક્ત તારા જ રહેવું હતું.....
રાતરાણીને તો દિવસે મહેકવું હતું
ચંદ્રને તો ચાંદનીમાં જ ઓગળવું હતું
અંધકારને તો ઉજાસમાં સમાવવું હતું
મારે તો ફક્ત તારા જ રહેવું હતું......
મનથી તારા મન સુધી જ પહોચવું હતું
તારા વિના મારે ક્યાં જીવવું હતું ???
તારા જ સ્પર્શે તો "લજામણી" બનવું હતું
મારે તો ફક્ત તારા જ રહેવું હતું......
